De vier oprichters kwamen eerlijk verdeeld uit beide geledingen. Adrianus van Cappellen en Philippus Maste kwamen van het Secretariaat en Jacobus Knuijt en Abram Burger waren afkomstig van Publieke Werken. Niets aan de hand, VVGA werd opgericht en er werd een veld en een keet gezocht, waar de leden konden sporten en zich konden omkleden.

Na veel geregel wisten de leden van Publieke Werken een veld te bemachtigen en via een bevriende leverancier, de firma Kramer en Rijnders, een keet. De deal was dat deze keet direct geleverd werd en met een afbetalingsregeling mocht worden gefinancierd. De oorspronkelijke oprichter en secretaris van het eerste bestuur (Adrianus van Cappellen) ging de verzekering regelen. Een paar weken nadat de keet in gebruik was genomen werd deze op een avond door onbekenden in brand gestoken. De keet bleek echter nog niet verzekerd te zijn en VVGA bleef achter met een enorme schuld en zonder omkleedruimte. De leden van Publieke Werken waren laaiend op de voorman van het kantoorpersoneel (secretaris van Cappellen) en een splitsing binnen de vereniging tussen de twee ambtelijke stromingen was geboren.

Deze ruzie ging zo ver dat de mensen van Publieke Werken het de leden van het Secretariaat verboden om over een stuk van het terrein te lopen (wat behoorde tot Publieke Werken) om bij het voetbalveld te komen. De voetballers van het kantoorpersoneel moesten over een naastgelegen, in aanbouw zijnde, stukje drassig land lopen waardoor hun schoenen helemaal doorweekt en met modder besmeurd waren voordat er nog maar één bal getrapt was. 

Er ontstonden nu overal conflicten over, met als bepalende factor of je bij de ene groep hoorde of bij de andere. Secretaris Adrianus van Cappellen en Voorzitter Philippus Maste werden uiteindelijk uit hun functie gezet en van Cappellen werd zelfs gedwongen de vereniging te verlaten. De voorzittershamer werd overgenomen door Abram Burger (Publieke Werken).

Door de jaren heen bleef de strijd doorgaan. Nadat Burger in 1922 zijn voorzitterschap beëindigde kwam Theodorus Drijfhout aan de macht. Drijfhout was weer van het Secretariaat en zette ander kantoorpersoneel op belangrijke posities in het bestuur. Dit gaf weer irritatie bij de andere stroming en zo bleef de strijd voortduren. Gedurende 13 jaren vlogen de verschillende kampen, bij tijd en wijle, elkaar in de haren.

Het is zaterdag 30 oktober 1926 als VVGA 1 tegen KNSM 1 speelt. Bij VVGA speelt aanvoerder Anthonius Vis op het middenveld. Ook Vis werkte bij het Secretariaat en lag dus goed bij de (collega) bestuursleden. Zo’n tien minuten voor het einde van de wedstrijd kwam Vis in botsing met een speler van KNSM, Karel Zabel genaamd. Daarbij brak Karel zijn scheenbeen. Hij schreeuwde het uit van de pijn. Na 20 minuten werd hij met een ambulance opgehaald en naar het OLVG gebracht. Daar trof het noodlot hem toen zijn wond ging ontsteken. Het bestuur van VVGA ging nog met een delegatie op bezoek bij Karel maar zag dat het niet goed met hem ging. Op 02 november overleed hij, ten gevolge van de scheenbeenbreuk.

Direct na het overlijden van Zabel laaide de ruzie tussen de stromingen binnen VVGA in alle hevigheid los. De mannen van Publieke Werken beschuldigde aanvoerder Vis er van dat hij met opzet een grove overtreding had begaan, wat tot de beenbreuk had geleid. De ruzie werd zo hevig dat het bestuur overging tot het plaatsen van een pittig stuk, dat redelijk ongebruikelijk was voor die tijd :

Het kamp Publieke Werken werd hierdoor wakker geschud en begon zich af te vragen waar het de afgelopen jaren nou eigenlijk over was gegaan. Ter wille van de goede vrede besloten zij toen het volgende gedicht in de nieuwsbrief te plaatsen :  

De vrede werd gesloten en de scheuring behoorde tot de verleden tijd. Vanaf die tijd stonden de ambtenaren weer gebroederlijk zij aan zij langs de kant.

Daniel Engelberts