Ik leerde Theo in 1993 kennen, nadat ik naast het voetbal ook was gaan tennissen. Theo werd in dat jaar lid van onze vereniging en was direct duidelijk aanwezig. Hij had het vermogen om mensen te verbinden, iets wat hij als geen ander kon. Hij wist met zijn Amsterdamse humor en grote sociale hart mensen te binden en hun een goed gevoel te geven. Theo was een echte horecaman. Achter de bar bij onder andere jeugdherberg/disco de Arena en later East of Eaden bediende hij zijn klanten op een gezellige manier van drank. Hij werkte daar samen met Bettina, die ook bij VVGA tennis speelde. In 1995 opende zij met Ivo in het Belgisch Limburgse plaatsje Sippenaeken een herberg, Le Barbeau genaamd. Theo zag onmiddellijk de potentie en organiseerde jaarlijks VVGA weekenden hier naar toe. In één van de eerste weekenden stond Theo, na een gewonnen weddenschap, midden op het plein de snor van Ted Gijselhart af te scheren. Als scheerzeep werd Lambiek bier gebruikt. Het waren gezellige jaarlijkse uitjes, waar altijd een grote groep mensen naar toe gingen.

Na een aantal jaren wilde Theo de organisatie niet meer doen en vroeg mij om dit over te nemen. Theo benadrukte dat er wel eerst het een en ander overgedragen diende te worden, wat in een Sippenaeken voor- weekend besproken zou moeten worden. Na sluitingstijd, om 01:00, startte de vergadering, waar Theo, Ivo en ik aan deelnamen. Zo tegen zeven uur in de ochtend werden deze vergader sessies afgesloten. Het eerste door mij georganiseerde weekend was een succes, maar Theo vond dat er in de voorbereiding nog wel wat kon verbeteren. Hij stelde dan ook voor om voor de volgende editie een Sippenaeken voor- voor- weekend te gaan houden, om er zeker van te zijn dat alles glad zou verlopen. Na enige tijd reden wij zo’n beetje maandelijks richting Limburg om de puntjes op de i te zetten.
 
Theo heeft veel voor VVGA betekend. In diverse rollen heeft hij onze vereniging socialer gemaakt. Onder leiding van Theo werd de Bende van 9 opgericht, die als doel had om meer sfeer in het verenigingsleven te brengen. Theo zelf pakte door met het opnieuw leven inblazen van de Bridge afdeling. Hierdoor is vandaag de dag een bloeiende tak aan onze VVGA boom toegevoegd. Tijdens het WK van 2014 werd VVGA veranderd in een heus Oranje stadion, inclusief tribunes. Het was een feest om daar de wedstrijden te kijken. Theo had bepaalde ideeën hoe het uiteindelijke plaatje eruit moest komen te zien en ging daar vol voor. Dat deze route ook wel eens tot botsingen leidde, nam hij op de koop toe. Om ergens te komen, moeten er soms heilige huisjes sneuvelen, vond hij. Regelmatig bespraken wij zijn ideeën en waar we stonden, sessies die tot in de late nachtelijke uurtjes konden duren. Na afloop een shoarma bij Achmed, het waren mooie avonden …

Theo kon je om een boodschap sturen. Vooral in de gespannen verhoudingen met de buurt, heeft hij een belangrijke de-escalerende functie gehad. Met de mannen van de gemeente kon hij lezen en schrijven. Theo was een persoon die je karakter kon lezen, al snel wist hij wat voor een persoon hij voor zich had en kon hierover confronterend met je in discussie gaan. Ook stond hij open voor nieuwe ideeën, wat een verbintenis met Stichting Philadelphia en een in-line dansklasje tot gevolg had. In alle jaren dat Theo de kar trok, is er veel gebeurd en leefde de vereniging. Het is dan ook te betreuren dat Theo de laatste twee jaar niet meer op onze vereniging kwam. Mede door enkele tegenslagen in zijn leven gaf hij er de voorkeur aan zich terug te trekken, iets wat niet altijd begrepen werd maar ook hierin was hij vasthoudend.

In de whatsapp groep na zijn overlijden, heb ik heel veel warmte gezien en gelezen. Het is niet verwonderlijk …

Theo, je was een dierbare vriend, een mooi mens en een intrigerend persoon. Je zal een leegte achterlaten maar je zal altijd herinnerd worden. Je fundamenten gaan we koesteren en proberen uit te bouwen.

Dag lieve vriend, dank je wel voor ruim 25 jaar hechte vriendschap !
Daniel Engelberts