Hans Zegerius stierf op 26 december 2014.  

Het volgende stuk is uit de grafrede voor Hans. Woorden zijn van Daniël Engelberts en Anita van Stel heeft ze uitgesproken.    

VVGA …., c’est moi !

Dat was een bekende uitspraak van Hans. Hans bedoelde niet letterlijk dat hij alleen VVGA was, maar vooral dat hij er trots op was bij VVGA te horen. Hans werd voetballid van VVGA in 1981. De eerste jaren speelde hij in het elftal van Piet Ploeger en Frans Timp, net als Hans VVGA’ers pur sang. Hans was een middenvelder met overzicht en gevoel voor de bal. Toen Sjaak Swart stopte met zijn eerste elftal en de overgebleven spelers vaak mankracht te kort kwamen, was Hans altijd bereid bij te springen en zo kwam het vaak voor dat hij meerdere wedstrijden op één dag speelde. De laatste vijf jaren was hij keeper in het Veteranenelftal, dat onder leiding stond van Ruud Sweers. Hij voetbalde altijd met plezier, het sociale aspect was het belangrijkste. De Veteranen gingen elk jaar een weekend op pad en Hans was er graag bij. Hij genoot van het samenzijn met vertrouwde VVGA gezichten. VVGA was duidelijk zijn geliefde tweede huis.

In 1985 waagde hij de overstap naar de tennisafdeling, samen met zijn vaste vrienden Harry Breukel en Marcel Heemskerk. Geheel volgens de toen geldende richtlijnen betrad hij het gravel in een smetteloos wit tenue. Hij deed mee aan de veteranencompetitie en aan de clubkampioenschappen, niet voor de winst, maar voor de lol. In een weergaloze column met de titel ‘Weer niet gelukt’ blikte hij terug op een wedstrijd, om 9 uur ’s ochtends, die met 6-0 6-1 verloren ging: “Ik praat tegen mijn hoofd, om de coördinatie tussen mijn hersenen en de rest van het lichaam te stimuleren. Maar ja, uit ervaring weet ik dat daar voor tien uur ’s morgens toch niets van komt. Na de wedstrijd trekken onze tegenstanders een meelevend gezicht, maar je ziet ze onderwijl denken: ‘Klets maar raak ouwe, je was een lekkere warming up’. Maar natuurlijk doe ik volgend jaar gewoon wéér mee aan de clubkampioenschappen.”

Bestuurlijk heeft Hans veel betekend voor VVGA. Hij begon als wedstrijdsecretaris in het voetbalbestuur en volgde Jaap van Loenen op als voorzitter van voetbal. Na deze periode lonkte het hoofdbestuur, waarin Hans uiteindelijk ook voorzitter van onze hele vereniging werd. Hans was een bruggenbouwer, die er mede voor heeft gezorgd dat tennis en voetbal nu broederlijk naast elkaar staan. Hij schuwde het niet om ongezouten zijn mening te geven, recht door zee, maar altijd met de beste intenties voor VVGA en met respect voor de vrijwilligers. Over de soms oplaaiende broedertwist in de kantine schreef hij in 2012, en denk daar de stellige toon waarop Hans dingen kon zeggen en zijn twinkelende ogen bij: “Kijk maar eens naar de oprichtingsdata van Voetbal en Tennis. Dan kun je makkelijk concluderen dat de kantine altijd een voetbalkantine is geweest en dat de voetballers het de tennissers hebben toegestaan, uitermate coulant, om van hun clubgebouw gebruik te maken. Ik vind echter dat de kantine van alle leden van VVGA is, ongeacht afkomst, kunne en sport en dat niemand behoort te suggereren dat sommige mensen daar niet thuishoren.”

Nadat Ajax in 1996 naar de Arena was vertrokken en het voor pachters niet meer interessant was de bar te runnen, moest VVGA de kantine in eigen beheer nemen. Hans was naast Hubert Beerepoot, Jan Hendriksen en Ted Gijselhart de grondlegger van deze overgang. De heren draaiden menig bardienst, sloten om de beurt de kantine ’s avonds af en regelden alle overige werkzaamheden die bij deze nieuwe ontwikkeling kwamen kijken. Een enorme verandering die met veel liefde en met succes door hen is vormgegeven. VVGA plukt hier tot op de dag van vandaag de vruchten van. Voor al zijn vrijwilligerswerk ontving Hans in 2002 terecht het erelidmaatschap en hij was daar trots op.  De code van het alarm van de kantine was Hans´ geboortejaar. Dat vond ie leuk.

Doordat hij de laatste jaren veel in Frankrijk was en het voor hem door de lichamelijke malheur steeds moeilijker werd om aan sport te doen, was Hans minder bij VVGA.  Via zijn columns in het clubblad gaf hij echter blijk van een voortdurende betrokkenheid. `Wanneer is de volgende deadline´, mailde hij dan. Om na het insturen van zijn tekst binnen een paar dagen te rappelleren als hij niet snel genoeg hoorde wat ik ervan vond. Ook over zijn been en ‘de stomp’, zoals Els en hij onmiddellijk na de amputatie spraken, schreef hij verhalen, die hij met veel humor en zelfspot Pech 1 en Pech 2 noemde.  Om er vervolgens een optimistische bespiegeling aan te plakken: “Ik ben tot kampioen revalidatie gekroond. We beginnen weer naar de toekomst te kijken, zijn binnenkort in Amsterdam, voor wat medische controles en werk voor mijn épouse.”

“Els en ik komen vanzelfsprekend naar het Jubileumfeest”, kondigde hij in de aanloop naar het 100-jarig bestaan aan. En hij was er! En over de laatste keer bij VVGA, in augustus mailde hij “De avond bij VVGA was inderdaad zeer gezellig. Ik had met Harry afgesproken, maar later kwamen Hubert, Ton van Rossum en Daniël er nog bij en dat was ouderwets. Ik had gehoopt Ellen nog even te zien, maar die was er niet. Wij zijn inmiddels weer terug. Ik kan het gras maaien en ander werk in de tuin doen.”

Hans´ liefde voor VVGA kwam ook tot uiting in algemene ledenvergaderingen. Hij probeerde er altijd te zijn en een bijdrage te leveren. Hij zag erop toe dat besluiten volgens de geldende procedures werden genomen. Mede door hem is een oude traditie, van het herdenken van overledenen bij de start van de ALV, opnieuw ingevoerd. Bij de komende ALV moeten we helaas bij zijn overlijden stilstaan. We zullen hem met een zwaar hart het respect tonen dat hem toekomt.

Hans, dank je wel voor al jouw inzet voor de club en de warmte in het contact met ons. VVGA heeft veel aan jou te danken en wij zijn ongelooflijk bedroefd dat wij afscheid van je moeten nemen.

VVGA …., c’est toi !