Petra Waterloo-Pronk
Petra Waterloo-Pronk werd in 1987 erelid. Het Waterlooplein ( op VVGA!) is naar haar vernoemd. Petra overleed op 20 februari 2019.
Petra heeft heel veel voor de jeugd gedaan en was jarenlang de VVGA wedstrijdsecretaris en daarmee ook lid van het bestuur.
In haar tijd werden alle wedstrijden voor de clubkampioenschappen handmatig ingepland en dat was een heel werk! Petra hield ook alle uitslagen van de competitiewedstrijden bij in haar vermaarde schriftjes. De laatste jaren was Petra altijd op het terras te vinden - soms dik ingepakt in allerlei dekens, soms onder een parasol - om naar tenniswedstrijden te kijken en om met iedereen een praatje te maken.
In het jubileumboek 'VVGA 100' uit 2013 staat het volgende interview van Jaap Stam met haar, de foto is van Jos Heijnen.
Op het hoekje bij de achterdeur
Als dochter van een echte sportman, Marinus Pronk was in 1912 Nederlands kampioen op de 100 meter en hoogspringen, is Petra Waterloo erfelijk belast. Ze werd op 13-jarige leeftijd lid van VVGA; dat was jong in die jaren. We hebben het over voor de oorlog.
De keer dat Petra het hoogste reikte was in 1967 toen ze clubkampioen werd: enkel en mixed dubbel met haar neef. "Ik was snel, mijn netspel was beroerd. Mijn lange neef pakte de ballen aan het net, ik de ballen achterin."
Petra kent de club van haver tot gort, ze is de geschiedenis van VVGA. In de Tweede Wereldoorlog speelde ze met opgepompte ballen, nieuwe waren er niet. "Hoe die werden opgepompt? Geen idee."
Ze heeft de tijd meegemaakt dat voetbal en tennis strikt gescheiden waren. "Heeft mijn man een keer een gezamenlijk feest georganiseerd en was het ijs gebroken!'
Ze heeft gezien hoe de etiquette op de baan verwaterde. Hoe toenmalig voorzitter Piet Meuwsen met lede ogen aanzag dat het witte tenue verdween. "Is het een kampeerder of een tennisser?", vroeg hij zich vaak vertwijfeld af. "De jeugd trok expres iets geks aan om hem te jennen."
Waar nu het clubhuis staat, waren twee cementbanen voor de jeugd. Die mocht niet op baan 1 spelen, ook al was centre court vrij en waren alle andere banen bezet. Ook voor mindere spelers was baan 1 verboden terrein.
Dertien jaar was Petra wedstrijdsecretaris. Ze is ermee gestopt omdat ze zich niet kon vinden in de ambitieuze plannen van het bestuur. "Dat wilde toptennis gaan spelen. Zou niet lukken, daar moet je nuchter in zijn. De talenten gaan naar clubs die hoger spelen. We hebben best leuke spelers, altijd gehad, maar niet de top."
Op woensdagmiddag heeft ze jarenlang de jeugd geleid. Als onderwijzeres was ze die middag toch vrij. Ze begeleidde jeugdteams bij uitwedstrijden. "Op de fiets, zelfs naar Zwanenburg, we deden alles op de fiets."
Een foto van veertien VVGA-kinderen hangt bij haar thuis in de gang. Gekregen toen ze zestig werd. Een andere herinnering is ze kwijt: de gouden clubspeld, in 1987 opgespeld toen ze erelid werd. Haar broer Kees was lid van verdienste. Die was van zijn 16de tot zijn 80ste VVGA'er. Een begenadigd honkballer, speelde hoofdklasse met VVGA. Later is hij gaan tennissen.
Blijvend is het Waterlooplein bij het clubhuis. "lk zat altijd buiten op het hoekje bij de achterdeur van het oude clubhuis, bij de plank over de sloot, Kon ik alles in de gaten houden, de banen en de sloten. Er is wel eens een kind in gevallen. Dat konden we er meteen uitvissen.'
Petra is nog steeds een bekende verschijning op de club. Competitiewedstrijden, de clubkampioenschappen, Het Open Toernooi, het ouderkindtoernooi — er zijn weinig tennisevenementen die ze overslaat.
De sfeer op en rondom de banen is al die jaren dezelfde gebleven. "Iedereen is even aardig. Staat je stoel er al? Wil je wat drinken? Zal ik je parasol halen?"
Petra Waterloo-Pronk (1924 - 2019 (red.))
Beroep: Gepensioneerd onderwijzeres
Aantal jaren lid: Sinds 1937!
Favoriete speler: Roger Federer. Daarvoor Jacco Eltingh en Paul Haarhuis
Specialiteit: Vroeger mijn snelheid op de baan, tegenwoordig doe ik overal lang over
