Geboren 11 augustus 1955 in Amsterdam. Opgegroeid, met mijn twee oudere broers en jonger zusje in de Amsterdamse pijp waar mijn ouders een groentezaak hadden tot 1976. Na mijn timmeropleiding aan de LTS Don Bosco in Oost ben ik door gaan studeren en in 1986 afgestudeerd als architect in Delft. De liefde voor Marga trok mij naar de Watergraafsmeer waar wij sinds 1982 wonen. In 1986 zijn wij getrouwd en in 1987 werd Jasper en in 1989 Rianne geboren.

Een van de grote hobby’s van Marga was tennissen en ondanks een tennisbaan voor de deur van haar ouderlijk huis op de Linnaeushof ging zij toch bij VVGA tennissen. Jasper en Rianne volgden toen zij er oud genoeg voor waren en ik was meer de afdeling vervoer voor de jeugdcompetitie etc. in die tijd. Ik kon er echt niks van en heb zelfs Laurens een keer ingehuurd voor het ouder kind toernooi.

Onze legendarische Bert heeft mij en een paar andere vaders/vrienden in 2001 zover gekregen dat wij ook lid werden en als een bende van vier les van hem kregen.

Ik bleef uiteindelijk als enige over en stap voor stap door Bert voorbereid om toch ja te zeggen als ik gevraagd zou worden voor de Bouwcommissie. Tenslotte kende hij mijn lijst van bouwprojecten en mijn enthousiasme/liefde voor dat vak. Niet als ontwerper maar als de projectmanager of uitvoeringsarchitect, zoals de buitenlandse architecten het benoemden waar ik mee samenwerkte.

Enkele projecten : renovatie woonblokken Transvaalbuurt, de Rembrandttoren & Philips hoofdkantoor, Hoofdkantoor ABNAMRO, ministerie SoZaWe in den Haag, verbouwing/uitbreiding Amsterdam Arena, Studio’s Endemol Shine Amsterdam, Winkelcentrum Hoog Catherijne Utrecht, Hotel Waldorf Astoria in Amsterdam, diverse hotels en kantoren in heel Nederland, legeringsgebouw en les accommodatie voor VSGQ 7 op vliegkamp de Kooy in den Helder…

Het tennissen bleef in die tijd beperkt tot lessen en de recreantencompetitie, want mijn werk vroeg veel tijd.

Uiteindelijk kwam het moment dat VVGA zover was dat er serieus gewerkt moest gaan worden aan een nieuw clubhuis. Er was al veel verkennend onderzoek gedaan ten aanzien van de financiering en procedures. Tijdens de oprichtingsvergadering van de Bouwcommissie bleef het akelig stil toen gevraagd werd wie de kar wilde gaan trekken. Na enige stilte kwamen we tot een verdeling waarbij Ad van Heeswijk de financieringskant zou blijven trekken en Maarten van Noort en ik de uitvoering zouden begeleiden. Samen hebben we het ontwerpproces van de extern architect begeleid en heeft Maarten zich daarna op de uitvoering gericht, terwijl ik mij op het gehele vergunningenproces en bewaking van het budget heb gestort.

Het is een proces van bijna drie jaar geworden waarbij ik samen met de voorzitter veel overleg met het Stadsdeel heb gehad, want er waren wel wat hobbels te overbruggen. In het bestemmingsplan was het omschreven toegestane bouwvolume exact het volume en vorm van het oude clubhuis. Gevolg, er moest een afwijking van het bestemmingsplan aangevraagd worden met de daarbij horende inspraak/bezwaar procedures. De aanvraag is 27 juli 2006 ingediend. Goede voorlichting aan de omgeving was nodig, maar toch werden er een viertal bezwaren ingediend.

Ik heb veel kopjes koffie om 8 uur in de ochtend bij de behandelend ambtenaar gedronken om te zorgen dat de aanvraag niet onder aan een stapel bleef liggen. Gelukje was dat ik de ambtenaar ook vanuit mijn beroep kende en met hem dus veelvuldig te maken had in die periode.

Naast vergunningen ontdekten we nog asbest, moest er een aannemer gevonden worden die het voor ons budget wilde bouwen en wel in 8 maanden ofwel tijdens de tennis winterstop. Het clubhuis bleek te duur, een verkleining moest het richting budget brengen. Echter de aannemer die toen aan tafel zat werkte niet echt meer mee. Na afscheid genomen te hebben van die aannemer kwam het punt, waar vinden we een andere? Maarten heeft toen Johan de Graaf voorgedragen die hij vanuit een project kende. Op een zaterdagochtend aan de keukentafel bij Maarten thuis hebben we toen de deal gesloten met Johan.

We hebben daar geen spijt van gekregen, het is ook het enige project uit mijn loopbaan waarbij we geen bestek nodig hebben gehad. We konden werken op basis van de afspraak die aan de keukentafel gemaakt was en ons onderling vertrouwen.

Naast deze perikelen hadden we nog het probleem dat VVGA geen eigenaar is van de grond en het park huurt van de gemeente. Dit was een issue voor het verkrijgen van een hypotheek. Hoe kregen we geregeld dat we de bouw konden financieren? Een brief van de gemeente dat we voor een lange periode het terrein mochten blijven huren, bleek heel welkom. De aanvraag voor de subsidie die mogelijk was, het bijspringen van de leden door het kopen van obligaties, allemaal acties die veel tijd hebben gekost, maar uiteindelijk goed waren zodat een startsein gegeven kon worden.

In augustus 2007 werd begonnen met de asbestsanering van het clubhuis. Tijdelijke voorzieningen tot het einde van het tennisseizoen werden gerealiseerd. De oefenkooi werd tijdelijk clubhuis, de voetballers weken uit naar Overamstel. In september kon de bouw beginnen. In april 2008 was het gebouw zover klaar dat het kon worden ingericht en het officieel geopend werd op 14 juni 2008. Was eigenlijk iets eerder gepland maar werd verzet omdat ik op vakantie was en het bestuur vond toch wel dat ik er bij moest zijn.

Toen ik er aan begon werd ik zowel van binnen de club als van erbuiten gewaarschuwd voor waar ik aan begon. Je krijgt nu zo’n 700 opdrachtgevers en nog twee verschillende groepen ook, tennis en voetbal. Niet iedereen zat op één lijn, maar dat hoefde ook niet. Het was een heel intensief proces waar ook wel eens harde noten gekraakt moesten worden, frustraties overwonnen etc. maar wat mij vooral positief verbaasd heeft is dat door alle partijen mijn oordeel in discussies telkens als beslissing geaccepteerd werd , als partijen het niet eens konden worden, en we door konden. Want de trein liep en kon niet meer gestopt worden.

Het clubhuis werd in het begin gezien als het clubhuis van Cees, maar dat was gelukkig vrij snel over en werd het huis van VVGA, waarvan de aankleding inmiddels steeds meer de sfeer van VVGA krijgt.

Ik speel nog steeds een rol bij de commissie parkbeheer waar ik kritisch volg wat de plannen met het clubhuis zijn zodat we er met zijn allen nog lang van kunnen genieten. Ik ben er trots op als ik zie hoe met het clubhuis en het terrein wordt omgegaan en steeds weer verbeterd wordt.

Zoals als ik eerder al gezegd heb, ik heb mijn bijdrage geleverd net als enkele andere, maar niet om erelid te worden maar om een toekomst voor VVGA veilig te stellen waar zo velen genieten van tennis, voetbal en bridge. Nu ik geen betalend lid meer mag zijn ben ik vast lid van de supporters van VVGA. Het tennissen is inmiddels wel veel meer geworden, maar blijft bij recreëren en geen echte competitie.

Cees